Η ιστορία της πάλης ζωντανεύει ξανά...

Εικόνες από τα Ορλωφικά, την Ελληνική Επανάσταση και τη σύγχρονη ελληνική πολιτική και αθλητική ιστορία αναδύονται μέσα από τη βιογραφία του Γιώργου Ζερβίνη. Του Ελληνα παλαιστή, η ιστορία του οποίου αγγίζει τον θρύλο και συνδέεται με την αναγέννηση των βαρέων αθλημάτων στη χώρα μας.

Με αφηγητή τον δισέγγονό του, Φώτη Παπαδάκη, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του παππού του, αφού ήδη έχει αναδειχθεί πρωταθλητής κόσμου στους έφηβους, προσπαθούμε να μάθουμε άγνωστες πτυχές μιας αθλητικής ιστορίας που συνδέεται με την ιστορία της Ελλάδος.

Η οικογένεια του Γιώργου Ζερβίνη κατάγεται από το Μουρί των Σφακίων, και οι πρόγονοί του είχαν πολεμήσει στο πλευρό του Δασκαλογιάννη, στην επανάσταση των Σφακίων (1770). Στη συνέχεια, οι Βήχοι, όπως ονομάζονταν, έφυγαν και πήγαν στον Αδάμαντα της Μήλου, όπου εργάστηκαν ως βαρελάδες. Έναν από αυτούς, επειδή χρησιμοποιούσε το αριστερό χέρι, τον φώναζαν Ζερβίνη, το οποίο έμεινε ως επίθετο. Ο μετέπειτα παλαιστής γεννήθηκε το 1902 στην Τήνο, καθώς εκείνα τα χρόνια ο πατέρας του έφτιαχνε το λιμάνι του νησιού. Το 1904 η οικογένεια επέστρεψε στον Φυροπόταμο της Μήλου.

Από τα παιδικά χρόνια, ο Γιώργος Ζερβίνης είχε δείξει κλίση στον αθλητισμό. Κολυμπούσε ατελείωτες ώρες, ενώ λάτρευε να κάνει βουτιές από τα πιο ψηλά βράχια του «νησιού της Αφροδίτης». Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα και αναγκάστηκε να έρθει στην Αθήνα για να εργαστεί, ώστε να βοηθήσει οικονομικά την υπόλοιπη οικογένεια.

Στην πρωτεύουσα έπιασε δουλειά σε ένα βιβλιοδετείο. Οταν ολοκλήρωνε τη βάρδια, πέρναγε από το γυμναστήριο του Εθνικού Αθηνών, όπου κοιτούσε με δέος την προπόνηση των παλαιστών. Θέλησε να γραφτεί στον σύλλογο, αλλά δεν είχε τις δύο δραχμές που στοίχιζε η εγγραφή. Ετσι, στις 14 Σεπτεμβρίου 1920 έγινε αθλητής του Πανελληνίου. Σε δύο χρόνια αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος.

Το 1922, ο Κεμάλ Ατατούρκ διοργάνωσε ένα τουρνουά Οπεν, όπου έπαιρνε μέρος ένας αθλητής από κάθε χώρα, ο οποίος είχε νικήσει όλους τους παλαιστές στη χώρα του, ανεξαρτήτως κατηγορίας σωματικού βάρους. Ο Ζερβίνης, παρόλο που ζύγιζε μόλις 56 κ., υπερίσχυσε όλων των Ελλήνων και ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη. Οταν μπήκε στο στάδιο, οι Τούρκοι γέλασαν με τον σωματότυπό του, φωνάζοντάς τον «κόκορα». Ο Ζερβίνης τούς νίκησε όλους και στον τελικό έπαιξε με έναν Τούρκο, τον Μπουχάν. 

Στον πρώτο αγώνα επικράτησε, αλλά οι διαιτητές ζήτησαν επανάληψη και, δυστυχώς, ο Ζερβίνης ηττήθηκε. Ήταν η πρώτη και η τελευταία του ήττα στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Από το 1923 έως το 1927 ανέβαινε συνεχώς στην πρώτη θέση, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να διακόψουν τη διοργάνωση, μη αντέχοντας να βλέπουν συνεχώς τον ίδιο νικητή, και μάλιστα Ελληνα. Το 1924 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, στα 58 κ. της ελληνορωμαϊκής. Νίκησε στους προκριματικούς, αλλά ο τότε αρχηγός της αποστολής, Ιωάννης Χρυσάφης, ενδιαφερόταν περισσότερο για τον στίβο και δεν ενημέρωσε τον Ζερβίνη ότι ζυγίζεται (τότε οι παλαιστές ζυγίζονταν πριν από κάθε αγώνα), με αποτέλεσμα αυτός να μην παρουσιαστεί, οπότε και ακυρώθηκε (πλασαρίστηκε στην 10η θέση).

Το 1928 αναδείχθηκε ο πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος στις καταδύσεις από 3 μ. τραμπολίνο. Τότε ο καλύτερος καταδύτης ήταν κάποιος Σπύρος από την Κέρκυρα. Ο Ζερβίνης, ως παιδί της... πιάτσας, πήγε κάτω από τον βατήρα και πείραζε τον Κερκυραίο. Κατάφερε να τον εκνευρίσει και να μην κάνει σωστή βουτιά. Ο Ζερβίνης εκτέλεσε άψογη κατάδυση και κατέκτησε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα καταδύσεων.

Ο Τζιμ Λόντος και ο... Καπόνε

Το 1928 ήταν ολυμπιακή χρονιά. Ο Γιώργος Ζερβίνης ταξίδεψε στο Αμστερνταμ, και το 1931 αφηγείται για τη συμμετοχή του, σε εφημερίδα της εποχής, στη στήλη «Οι άσσοι μας έξω από τον στίβο»: «Το 1928 νίκησα όλους τους αντιπάλους μου, αλλά σε μία προπόνηση έσπασα το χέρι. Σε 40 ημέρες έγινα καλά και πήγα στο Αμστερνταμ. Κληρώθηκα με τον πρωταθλητή Ευρώπης, τον Ούγγρο Ζόμπορι. Υπέκυψα. Θα μπορούσα να αγωνιστώ στους ημιτελικούς, αλλά έπρεπε να πάω με τον αρχηγό αποστολής, τον κ. Νικολαΐδη, για να με δηλώσει. Αυτός άργησε και αποκλείστηκα. Πάντα αδικημένος. Και στις δύο διοργανώσεις, τυχαία περιστατικά, έξω από τους αγώνες, επηρέασαν τη σταδιοδρομία μου. Τονίζω, είμαι ο αδικημένος παλαιστής. Εάν δεν αδικηθώ, του χρόνου θα πάω στο Λος Αντζελες».

Ο Γιώργος Ζερβίνης εκείνη την εποχή διατηρούσε δικό του βιβλιοδετείο, είχε φύγει από τον Πανελλήνιο και αγωνιζόταν για τον Εθνικό. Το 1932 πήγε στο Λος Αντζελες, όπου οι ομογενείς ζήτησαν από τους Ελληνες να δώσουν αγώνες επίδειξης σε ταράτσα ουρανοξύστη. Εκεί γνώρισε και τον επαγγελματία παλαιστή της ελευθέρας Τζιμ Λόντο. Λέγεται ότι πάλεψαν σε ιδιωτικό χώρο και ο Ζερβίνης τον νίκησε. Το σίγουρο είναι ότι ο Λόντος τον έπεισε να παλέψει και στην ελευθέρα.

Τις ημέρες των αγώνων, κι ενώ ο Ζερβίνης παρακολουθούσε πάλη, ήρθε στο σημείο που καθόταν ο Αλ Καπόνε με την παρέα του και του ζήτησαν να σηκωθεί από τη θέση του. Ο ίδιος προσπάθησε να αντισταθεί, αλλά στους σωματοφύλακες του Καπόνε υπήρχε κάποιος Τρικαλινός που του εξήγησε ποιος ήταν ο μαφιόζος. Εκείνη την ώρα τα μεγάφωνα του σταδίου φώναξαν το όνομα του Ζερβίνη για τη ζύγιση, και ο Τρικαλινός τού είπε ότι έπρεπε να πάει για αγώνα. Ο ίδιος δεν είχε ενημερωθεί από τους ιθύνοντες της ελληνικής αποστολής, αλλά, χάρη στον σωματοφύλακα του Καπόνε, πρόλαβε τη ζύγιση.

Πάντα δίπλα στην ανάπτυξη των βαρέων αθλημάτων

Στο Λος Αντζελες ο Γιώργος Ζερβίνης ήρθε 4ος στην ελευθέρα (έχασε με διαφωνία των κριτών στα σημεία) και 5ος στην ελληνορωμαϊκή. Οι ιθύνοντες θεωρούν ότι εάν είχε παλέψει σε ένα από τα δύο στυλ, θα είχε πρωτεύσει.

Στο καράβι της επιστροφής, ο Γιώργος Ζερβίνης ήρθε σε αντιπαράθεση με τους ιθύνοντες της ελληνικής αποστολής γιατί δεν τον ενημέρωσαν να πάει να ζυγιστεί και, όταν του απάντησαν με υποτιμητικό τρόπο, αυτός επιτέθηκε. Η Ολυμπιακή Επιτροπή τον τιμώρησε. Στη συνέχεια, ο αθλητής ίδρυσε την Ενωση Ερασιτεχνών Παλαιστών Αθηνών, με πρώτο προπονητήριο την ταράτσα του παλαιού κτιρίου της δημαρχίας. Πρωτοστάτησε για την απόσχιση των βαρέων αθλημάτων από τον ΣΕΓΑΣ και μαζί με τους Παράσχο Κοτίδη (Μπόρα) και Νίκο Μπίρη έβαλαν τα θεμέλια στον Ατλάντα Καλλιθέας.

Το 1936 ταξίδεψε με δικά του έξοδα στο Βερολίνο, αλλά η Ολυμπιακή Επιτροπή δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί. Στην Κατοχή, λέγεται ότι υπήρξε πράκτορας της Intelligence Service και αφού οι Γερμανοί τον σέβονταν, αυτός τους αποσπούσε μυστικά.

Μετά την Κατοχή, το 1948, πήγε ως αρχηγός αποστολής της πάλης στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Επίσης, υπήρξε προπονητής πάλης της τότε βασιλικής οικογένειας, και το 1960 συνόδεψε την ολυμπιακή ομάδα ως φυσικοθεραπευτής στη Ρώμη. Στήριζε πάντα τον αθλητισμό και χρησιμοποιούσε το όνομά του για να στηρίξει οικονομικά σωματεία, όπως π.χ. τον Μίλωνα. Το 1980 συνόδεψε την ομάδα της άρσης βαρών στη Χαβάη. Εκεί πέθανε από καρδιακή προσβολή. Η Αμερικανική Ολυμπιακή Επιτροπή μετέφερε τη σορό του στο Λος Αντζελες και την εξέθεσε σε λαϊκό προσκύνημα. Στην Ελλάδα, η κηδεία του ετελέσθη στις 11/11/1980, παρουσία των Κ. Καραμανλή, Γ. Ράλλη, Ανδρ. Παπανδρέου και 5.000 φίλων του αθλητισμού.

Πηγή: kathimerini.gr