Νερούτσος: «Ο σημαντικότερος στόχος μου είναι η ζώνη του Σ.Ε.Π.»

Την πρώτη του επαγγελματική ζώνη κατέκτησε ο Δημήτρης Νερούστος στο «No Limits 28», που διεξήχθη στις 30 Ιουλίου στο Κατράκειο θέατρο Νίκαιας. Αντίπαλός του ο Πάνος Κυρίμης, με τον οποίο έδωσαν μια πολύ ωραία μάχη, που εντυπωσίασε ακόμα και τη διοργανώτρια, Γεωργία Μπιτάκου, η οποία πρότεινε την ρεβάνς.

Ο Δημήτρης Νερούστος, λοιπόν, είναι ένας δυνατός πυγμάχος, μαθητής του Γιώργου Στεφανόπουλου, με όλο το μέλλον μπροστά του. Στο «No Limits» έδειξε ένα δείγμα από τις ικανότητές του και σίγουρα, αν συνεχίσει να δουλεύει με τον ίδιο ρυθμό, θα μας απασχολήσει πολύ και στο μέλλον.

Στη συνέντευξη, λοιπόν, που παραχώρησε στο hellenicmediagroup.com και συγκεκριμένα  στον Δημήτρη Κανναβο, μίλησε, μεταξύ άλλων, για τους μελλοντικούς του στόχους, τον δάσκαλό του, Γιώργο Στεφανόπουλο, τον οποίοι έχει και ως πρότυπο, καθώς και για την προσφορά του Σ.Ε.Π. στην εξέλιξη της επαγγελματικής πυγμαχίας στην Ελλάδα.

Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη του Δημήτρη Νερούτσου:

Πώς ξεκίνησες την πυγμαχία;    

 «Στα   12 με 13 μου ξεκίνησα  καράτε, επειδή δεν με άφηναν οι γονείς μου να ξεκινήσω πυγμαχία. Είχαν το φόβο μη με χτυπήσουν όμως δεν μπορούσα να προσαρμοστώ σε αυτό το άθλημα και ένιωθα ότι δεν ήταν αυτό για μένα. Έτσι αποφάσισα να ψάξω  για κάποιο κοντινό σύλλογο πυγμαχίας στην περιοχή μου αλλά δεν έβρισκα κάποιο αξιόλογο. Μέσα από συζητήσεις μου είπαν για τον δάσκαλό μου τον κ. Στεφανόπουλο. Το πρόβλημα ήταν η απόσταση, γιατί εγώ μένω στον Ασπρόπυργο και το ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ είναι στο Περιστέρι. Αποφάσισα μια μέρα να πάω και να κάνω την πρώτη προπόνηση πυγμαχίας να δω πώς είναι και κατάλαβα ότι αυτό το άθλημα είναι για μένα...Ήξερα ότι οι γονείς μου δεν θα με άφηναν να πηγαίνω τόσο μακριά, επειδή ήμουν μικρός κι έτσι τον πρώτο χρόνο πήγαινα κρυφά».

Ποια πιστεύεις ότι είναι τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένας πυγμάχος;

«Τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένας πυγμάχος είναι μυαλό, αντίληψη, κίνηση, ψυχολογία, δύναμη, ψυχή και εμπιστοσύνη στην ομάδα και τον δάσκαλό του. Αλλά για μένα το βασικότερο είναι η ψυχή. Αυτή είναι που σε κρατάει όρθιο να πυγμαχείς, όταν νιώθεις ότι σου τελειώνουν οι σωματικές δυνάμεις.  Ακόμα και όταν πέσεις να σηκωθείς να συνεχίσεις μέχρι το τέλος του αγώνα. Και  φυσικά να έχεις  δύναμη για να δώσεις δυνατά χτυπήματα  στον αντίπαλό σου».

Πες μας λίγα πράγματα για το Σ.Ε.Π..

«Ο Σ.Ε.Π. ήρθε στην Ελλάδα σε μια εποχή που η ελληνική πυγμαχία έχει πιάσει πάτο. Πιστεύω ότι  πολλοί άνθρωποι του χώρου έχουν βρει στο Σ.Ε.Π. τους στόχους που τους έλειπαν.

 Είμαι σίγουρος ότι ο Σ.Ε.Π. θα έχει μεγάλη εξέλιξη, γιατί ξέρω το δάσκαλό μου που το έχτισε  ότι είναι σε όλα κορυφαίος και  είναι άνθρωπος που ξεπερνά τις δυσκολίες, γιατί έχει όραμα να ανεβάσει την ελληνική πυγμαχία στο εξωτερικό και δουλεύει ασταμάτητα για να το πετύχει . 

Ζω κάθε μέρα από κοντά καταστάσεις και ξέρω ότι  τα τελευταία χρόνια  δουλεύει  μόνο για το Σ.Ε.Π. με  τρομερές θυσίες . Είμαι πυγμάχος του Σ.Ε.Π. και ξέρω  όπως και πολλοί πυγμάχοι ότι είναι η ευκαιρία μου για να πετύχω τους στόχους μου.

Θαυμάζω πολύ το πόσο γερά χτίζει ο δάσκαλός μου την επαγγελματική πυγμαχία. Βλέπω πόσο προσεχτικά κάνει τις επιλογές του στους πάντες , διαιτητές, πυγμάχους.  Αλλά και πόσο εύκολα διαγράφει και απομακρύνει  όταν   κρίνει ότι κάτι  δεν ταιριάζει σε αυτό που χτίζει. 

Ο Σ.Ε.Π. χτίζεται σε γερές βάσεις.  Βλέπω επίσης πόσο αντικειμενικός είναι.  Δεν ενοχλεί ποτέ κριτές και διαιτητές στα αποτελέσματα. Αν και είμαι δικός του πυγμάχος, δε με ξεχώρισε και δε με ευνόησε ποτέ και ούτε πρόκειται.  

Αντίθετα είναι πιο σκληρός και πιο αυστηρός μαζί μου. Αυτό κάνει κι εμένα και τους ανθρώπους της πυγμαχίας  να νιώθουμε  ασφάλεια  και να πατάμε γερά στα πόδια μας και γενικά είναι κάτι που λείπει από τον ελληνικό αθλητισμό.

Ο δάσκαλός μου σιχαίνεται την αδικία και το σημαντικό είναι ότι έχει υπάρξει πυγμάχος. Αυτό νομίζω τον κάνει διαφορετικό από τους άλλους».

Πώς βλέπεις την πυγμαχία στην Ελλάδα;

«Αν με ρωτάτε για την ερασιτεχνική, δεν ασχολούμαι πια. Παλιότερα κατέβαινα στα πρωταθλήματα αλλά μετά απογοητεύτηκα και σταμάτησα. Τους λόγους τους ξέρουμε όλοι. Αν και υπάρχουν ταλέντα και δυνατά παιδιά στην Ελλάδα προτιμούν το επαγγελματικό. Αυτό κάτι λέει. Υπάρχει απογοήτευση στο χώρο μας από την ερασιτεχνική. Δεν είχαμε ούτε συμμετοχή στους Ολυμπιακούς . Γενικά βλέπω μία παρακμή».

Παρακολουθείς την παγκόσμια πυγμαχία; Αν ναι, υπάρχει ένας ξένος πυγμάχος που να είχες σαν πρότυπο για να ασχοληθείς με το μποξ;

«Ναι παρακολουθώ την παγκόσμια πυγμαχία αλλά εγώ έχω την τύχη να έχω δάσκαλό μου το μεγαλύτερο Έλληνα πυγμάχο, το Γιώργο Στεφανόπουλο. Για κάθε αθλητή, ο δάσκαλός του είναι πρότυπο. Πόσο μάλλον όταν  έχω την τύχη ο δάσκαλός μου να είναι ένας τόσο μεγάλος πυγμάχος. Για μένα είναι πρότυπο και ως πυγμάχος και ως άνθρωπος. Ξέρω πως  ότι έχω διδαχθεί είναι δοκιμασμένο και σίγουρα σωστό και του έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν πυγμάχο, να ξέρει ότι τον κατευθύνει ένας πετυχημένος άνθρωπος αυτού του επιπέδου. Έχω δει πολλές φορές  παιδιά να έρχονται στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ και να νομίζουν ότι είναι έτοιμοι πυγμάχοι, και τελικά καταλαβαίνουν ότι αυτά που μάθαιναν  τόσα χρόνια ήταν  λάθος και ξαναρχίζουν από το μηδέν. Είναι κρίμα να κάνεις χρόνια προπόνηση και να δίνεις τόσα από τη ζωή σου και στο τέλος να βλέπεις ότι αυτά που μάθαινες ήταν λάθος. Αυτό είναι μεγάλη πίκρα. Από το παγκόσμιο μποξ θαυμάζω τον Μάικ Τάισον για την έκρηξη και την ψυχή που έβγαζε μες στον αγώνα. Δεν μπορώ όμως να τον πω πρότυπο για μένα».

Πρώτη ζώνη στο «No Limits», πες μας πώς αισθάνεσαι;

«Τεράστια ικανοποίηση. Για πρώτη φορά κατάφερα να δείξω μεσα στο ρινγκ ένα μικρό δείγμα από τη δουλειά που κάνω τόσα χρόνια με το δάσκαλό μου.  Σίγουρα ήμουν πολύ καλύτερος από τις άλλες φορές  και  για αυτό ήρθε και η ζώνη.

Χάρηκα γιατί έδωσα χαρά και στην ομάδα  του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ  που με στηρίζουν πάντα και είναι δίπλα μου ακόμα κι όταν δεν τα πηγαίνω καλά, γιατί είμαστε οικογένεια στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ.  

Πρώτη φορά πήγα τόσο πολύ καλά σε επίσημο αγώνα.  Από τότε που δημιουργήθηκε ο Σ.Ε.Π., έχω ένα πρόβλημα, δεν μπορώ να έχω στη γωνία μου το δάσκαλό μου, γιατί είναι ο πρόεδρος.   

Η χημεία του κάθε αθλητή με το δάσκαλό του είναι μοναδική. Αυτό μου έχει κοστίσει στην απόδοσή μου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να λειτουργήσω στο ρινγκ. 

Όταν  για 7-8 χρόνια έχεις στη γωνία σου το δάσκαλό σου και ξαφνικά δεν επιτρέπεται να τον έχεις, αυτό σε βγάζει έξω από τα νερά σου στους αγώνες.

 Για πρώτη φορά  στο «No Limits», είχα στη γωνία μου δυο ανθρώπους που δέσαμε τέλεια και για αυτό λειτούργησα καλύτερα, το γυμναστή μου, και πρωταθλητή της άρσης βαρών,  Κυριάκο Παντελεάκο αλλά και τον πυγμάχο και αδελφικό μου φίλο Θανάση Ανυφαντή.

 Γενικά όλα πήγαν καλά και πήρα τη ζώνη.  Με αφορμή αυτή τη ζώνη θέλω να ευχαριστήσω από το ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ αυτούς που είναι πάντα δίπλα μου, καταρχήν  το δάσκαλό μου, το Γιώργο Στεφανόπουλο, για όσα μου χει μάθει, τη γωνία μου Κυριάκο Παντελεάκο και Θανάση Ανυφαντή, τον Παναγιώτη Γκίκα, το Δημήτρη Δημητράτο  και το Στέφανο Στεφανόπουλο για τις ώρες τις ατελείωτες που έχουμε κάνει σπάρινγκ,  τη Φαίη Ζαμπετάκη και την Άννα Μάρκου που είναι δίπλα μου συνεχώς και όλους μου τους συναθλητές στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ αλλά και το κατάστημα rasta planet και τον κ. Στέλιο Κανταρά για τις χορηγίες του και φυσικά την οικογένειά μου που είναι πάντα δίπλα μου».  

Ποιοι είναι οι στόχοι σου από δω και πέρα;

«Ο σημαντικότερος  μου στόχος είναι η ζώνη του Σ.Ε.Π.. Αυτή είναι για μένα η κορυφαία ζώνη εντός Ελλάδος.  Και για έναν πυγμάχο που θέλει να συνεχίσει έξω, η μόνη υπολογίσιμη ζώνη είναι η επαγγελματική ζώνη  της χώρας του. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο αλλά αυτό θέλω στο μέλλον να πετύχω. Αν πάνε όλα καλά, θέλω  να παίζω έξω».

Ολυμπιακοί αγώνες, ποιο είναι το μήνυμά σου;

«Το μήνυμα που βγήκε από αυτούς τους Ολυμπιακούς είναι ένα. Αν θέλει ο Έλληνας, με τη δουλειά μπορεί να πετύχει τα πάντα.  Αντί να γκρινιάζουμε και να νιώθουμε ξοφλημένοι, να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να δουλέψουμε, όπως έκαναν αθόρυβα αυτά τα ελληνόπουλα που έφεραν τα μετάλλια.  Όλα γίνονται, αν το πιστέψουμε και η Ελλάδα έχει ελπίδα». 

Πηγή: hellenicmediagroup.com (συνέντευξη στον Δημήτρη Κανναβο)