Το αντίο είναι πάντα επίπονο

Η δυσκολότερη απόφαση ενός αθλητή, ανεξάρτητα από την αθλητική του καριέρα, είναι η στιγμή κατά την οποία θα αποσυρθεί από τους αγωνιστικούς χώρους. Για όλους τους αθλητές που έχουν επενδύσει στον αθλητισμό, έχουν περάσει αναρίθμητες ώρες στο στάδιο για τις προπονήσεις, έχουν γευτεί επιτυχίες και αποτυχίες, έχουν βιώσει την χαρά και την απογοήτευση, η αθλητική τους δραστηριότητα είναι ένα «κομμάτι» της ζωής τους. Για πολλούς από τους αθλητές, η απόσυρση δεν σημαίνει μόνο την απώλεια της καθημερινής τους επαφής με τον αθλητισμό αλλά δημιουργεί παράλληλα ένα προβληματισμό για το μέλλον, μια σύγχυση για το ρόλο τον οποίο θα υιοθετήσει ως απλός πλέον πολίτης, αφήνοντας πίσω του τον αθλητή.

Οι αιτίες που ωθούν τον αθλητή σε μια τέτοια απόφαση, όπως και ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει λιγότερο «επώδυνη», αποτελούν αντικείμενο έρευνας της επιστήμης της Αθλητικής Ψυχολογίας. Έχει βρεθεί ότι οι κυριότερες αιτίες που οδηγούν τον αθλητή στο τέλος της καριέρας εστιάζονται στη σωματική κόπωση, καθώς οι σωματικές δυνάμεις λόγω ηλικίας δεν επιτρέπουν την ενασχόληση με τον ίδιο ρυθμό. Σοβαρή αιτία είναι και η συναισθηματική κόπωση, με την πίεση των προσδοκιών, την ένταση των αγώνων, το αγχογόνο περιβάλλον του αθλητισμού γενικότερα, να ωθούν τον αθλητή στην απόφαση να αποσυρθεί από τους αγωνιστικούς χώρους.

Χαρακτηρίζεται δύσκολη ως απόφαση κυρίως γιατί οι αθλητές δεν έχουν άλλο σημαντικό κοινωνικό ρόλο, καθότι ο αθλητισμός δεν «αφήνει» χρονικά περιθώρια για παράλληλες δραστηριότητες. Επίσης, τις περισσότερες φορές, δεν έχει γίνει ο σωστός προγραμματισμός από την πλευρά τους για τη μετά τον αθλητισμό πορεία, ώστε να εξασφαλίσουν μια ενασχόληση που θα τους καλύπτει συναισθηματικά και χρονικά και θα γεμίσει το κενό που αφήνει το τέλος της αθλητικής καριέρας. Για εκείνους που ο αθλητισμός αποτελούσε κύρια πηγή εισόδων, το πρόβλημα γίνεται και βιοποριστικό, αν δεν έχουν εξασφαλίσει αρκετά χρήματα για τη μετέπειτα ζωή τους. Τέλος, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο λόγος για τον οποίο σταματούν τον αθλητισμό. Ο τραυματισμός, η συνεχόμενη πτώση της απόδοσης και κυρίως η απώλεια της ευχαρίστησης (satisfaction), κάνουν την λήψη της συγκεκριμένης απόφασης αρκετά επώδυνη όσο βιαστική και αναγκαστική.

Το σημαντικότερο στοιχείο στην συγκεκριμένη απόφαση είναι το σωστό «timing», η γνώση από την πλευρά του αθλητή της κατάλληλης στιγμής για να σταματήσει. Απαιτεί πολλές ώρες περισυλλογής, καθαρό μυαλό και κυρίως τη βοήθεια του αθλητικού περιβάλλοντος ώστε να γίνει η μετάβαση (transition) όσο γίνεται πιο ομαλή. Σύμφωνα με την αθλητική ψυχολόγο και επίκουρη καθηγήτρια του Τ.Ε.Φ.Α.Α. Αθηνών κα Ψυχουντάκη Μαρία, η συγκεκριμένη απόφαση εντάσσεται στο πλαίσιο της ψυχολογικής προετοιμασίας των αθλητών, έτσι ώστε, όταν ο αθλητής πλησιάζει προς το τέλος της καριέρας του να είναι ψυχολογικά έτοιμος να δεχθεί τον καινούργιο του ρόλο ως μέλος της κοινωνίας αλλά και να έχει κάνει την ανάλογη πνευματική προετοιμασία ώστε να βρει ενασχόληση που θα τον καλύπτει συναισθηματικά.

Πηγή: http://www.sportpsychologist.gr/