Οι… ρίζες των Μ.Μ.Α.

Οι μεικτές πολεμικές τέχνες (Αγγλικά: mixed martial arts, συντομογραφία: M.M.A.) είναι ένα μαχητικό άθλημα πλήρους επαφής που επιτρέπει τη χρήση τόσο των χτυπημάτων όσο και των λαβών, είτε από όρθια θέση είτε από το έδαφος. Συμπεριλαμβάνει πολλά μαχητικά αθλήματα και πολεμικές τέχνες όπως την πυγμαχία, την πάλη, το μάι τάι, βραζιλιάνικo Ζίοy Ζίτσου, το kick boxing, το ταεκβοντό, το καράτε, το τζούντο και άλλα. Οι ρίζες των σύγχρονων μεικτών πολεμικών τεχνών μπορούν να εντοπιστούν στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες στο αγώνισμα του Παγκράτιου όπως όμως και σε διάφορα ανάμεικτα αγωνιστικά στυλ που έλαβαν χώρα σε όλη την Ευρώπη, την Ιαπωνία και τη Νοτιοανατολική Ασία στις αρχές του 20ου αιώνα.

Το μαχητικό άθλημα Vale tudo (όλα επιτρέπονται) που είχε αναπτυχθεί στη Βραζιλία από το 1920 μεταδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από την η οικογένεια Gracie το 1993, με την ίδρυση του Ultimate Fighting Championship (U.F.C.). Επαγγελματικοί αγώνες MMA είχαν επίσης πραγματοποιηθεί στην Ιαπωνία από το μαχητικό άθλημα Shooto αρχής γενομένης το 1989. Εν ευθέτω χρόνω το πιο επικίνδυνο vale tudo τροποποιήθηκε με την λήψη πρόσθετων κανόνων κι έγινε ασφαλέστερο οδηγώντας στη σημερινή διαδεδομένη και οργανωμένη μορφή του ΜΜΑ.

Αρχικά προωθήθηκε σαν διαγωνισμός μέσω του οποίου θα διακρινόταν η αποτελεσματικότερη πολεμική τέχνη σε περίπτωση αληθινής άοπλης μάχης ενός εναντίον ενός, οι αντίπαλοι αγωνίζονταν με ελάχιστους κανόνες. Αργότερα το στυλ των αθλητών εμπεριείχε πολλές πολεμικές τέχνες, την ίδια περίοδο οι διοργανωτές υιοθέτησαν κι άλλους κανόνες για να αυξήσουν την ασφάλεια και την κοινωνική αποδοχή του αθλήματος. Το όνομα Mixed Martial Arts επινοήθηκε από τον Rick Blume, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Battlecade, το 1995. Μετά από αυτές τις αλλαγές, το άθλημα έχει δει την αύξηση της εμπορικότητάς του με το σύστημα pay per view και της δημοτικότητάς του που πλέον ανταγωνίζεται την πυγμαχία και την επαγγελματική πάλη.

Κατά την αρχαιότητα υπήρχε ένα Ολυμπιακό μαχητικό άθλημα ονόματι Παγκράτιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του οποίου ήταν ο συνδυασμός κτυπημάτων και λαβών, σχεδόν όπως συμβαίνει και στο σύγχρονο ΜΜΑ. Το παγκράτιο πέρασε από την κοιτίδα του την Αρχαία Ελλάδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Αγώνες υβριδικών πολεμικών τεχνών αναφέρεται ότι πραγματοποιούνταν στα τέλη της δεκαετίας του 1880 όταν και οι παλαιστές που εκπροσωπούσαν μια ευρεία γκάμα από μαχητικά στυλ -συμπεριλαμβανομένων σε αυτά και διaφόρων μορφών κατς, ελληνορωμαϊκής πάλης και πολλών άλλων- συναντιόνταν σε διαγωνισμούς και τουρνουά σε όλη την Ευρώπη.

Στις ΗΠΑ η πρώτη σημαντική αναμέτρηση ανάμεσα σε παλαιστή και πυγμάχο στη σύγχρονη εποχή έγινε το 1887 όταν ο Τζον Σάλιβαν (John L. Sullivan), ο τότε παγκόσμιος πρωταθλητής της πυγμαχίας στην κατηγορία βαρέων βαρών, μπήκε στο ρινγκ με τον δάσκαλό του, τον πρωταθλητή ελληνορωμαϊκής πάλης Γουίλιαμ Μάλντουν (William Muldoon), και έπεσε στο καναβάτσο μέσα σε δύο λεπτά. Η επόμενη δημόσια αναμέτρηση έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1890 όταν ο μελλοντικός πρωταθλητής του μποξ Μπομπ Φίτζσιμονς (Bob Fitzsimmons) νίκησε τον πρωταθλητή ελληνορωμαϊκής Έρνεστ Ρόμπερ (Ernest Roeber).

Ακόμα ένα πρώιμο παράδειγμα μεικτών πολεμικών τεχνών είναι το bartitsu, ιδρυτής του οποίου ήταν ο Μπάρτον Ράιτ (Edward William Barton-Wright), στο Λονδίνο του 1899. Το bartitsu συνδύαζε τεχνικές από τζούντο, ζίου ζίτσου, μποξ, σαβατ(savate) και canne de combat (γαλλική πολεμική τέχνη με ραβδιά) και ήταν η πρώτη γνωστή πολεμική τέχνη που συνδύαζε τεχνικές από την Ευρώπη και την Ασία.

Η ιστορία των σύγχρονων διοργανώσεων MMA μπορεί να εντοπιστεί στους μεικτού στυλ διαγωνισμούς της Ευρώπης, της Ιαπωνίας και άλλων χωρών του Ειρηνικού στις αρχές του 1900. Στην Ιαπωνία μάλιστα αυτοί οι αγώνες ήταν γνωστοί ωςmerikan (american στην ιαπωνική αργκό). Οι αγώνες merikan είχαν πληθώρα κανονισμών όπως την καταμέτρηση πόντων, τη ρίψη του αντιπάλου 3 φορές, και νίκη μέσω υποταγής (submission) ή νοκ-άουτ.

Καθώς η δημοτηκότητα της επαγγελματικής πάλης εξασθένισε μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αυτή χωρίστηκε σε δύο είδη: αυτό στο οποίο οι αντίπαλοι όντως ανταγωνίζονταν και σε εκείνο στο οποίο πρόσφεραν απλώς θέαμα.

Το 1936, ο βαρέων βαρών μποξέρ Κινγκφις Λεβίνσκι (Kingfish Levinsky) και ο βετεράνος επαγγελματίας παλαιστής Ρέι Στιλ (Ray Steele) αγωνίστηκαν σε ένα μεικτό ματς, στο οποίο ο Στιλ νίκησε σε 35 δευτερόλεπτα.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 με αρχές του '70 η ιδέα του συνδυασμού των στοιχείων από πολλές πολεμικές τέχνες κέρδισε έδαφος στην δύση χάρη στον Μπρους Λη (Bruse Lee) και του συστήματος φιλοσοφίας τουΤζιτ Κουν Ντο (Jeet Kune Do). Ο Μπρους Λη πίστευε πως "ο καλύτερος μαχητής δεν είναι μποξέρ, τζουντόκα ή καρατέκα. Ο καλύτερος μαχητής είναι αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε στυλ, να είναι είναι άμορφος, να υιοθετεί το δικό του προσωπικό στυλ και να μην ακολουθεί τα ήδη υπάρχοντα συστήματα τεχνικών".

Το 2004 ο πρόεδρος του UFC Ντάνα Γουάιτ (Dana White) αποκάλεσαι τον Μπρους Λη ως τον πατέρα των μεικτών πολεμικών τεχνών δηλώνοντας πως: Αν κοιτάξεις τον τρόπο που ο Μπρους Λη έκανε προπόνηση, τον τρόπο που μαχόταν, και πολλά από όσα έγραψε, είπε το τέλειο στυλ είναι το μη "στυλ". Παίρνεις κάτι από όλα. Παίρνεις τα καλά από κάθε διαφορετικό τομέα, χρησιμοποιώντας ότι είναι λειτουργικό, και πετάς τα υπόλοιπα.